Voormalige topvoetballer blijft naar de fles grijpen
Het is niet al goud wat blinkt in het topvoetbal. De Braziliaanse spits Adriano behoorde tot de wereldsterren. Het liep echter helemaal fout.
27 doelpunten in 48 interlands. Adriano zat bij Inter aan 74 goals en 28 assists. Hij kreeg in de Serie A de bijnaam L’Imperatore mee. De Keizer. Het overlijden van zijn vader in 2004 sloeg echter hard in. “Ik ben de grootste verspilling uit de geschiedenis van het voetbal”, stelt Adriano bij The Players Tribune. “Ik heb mezelf de vergetelheid ingedronken.”
In een indrukwekkende monoloog blikt de nu 42-jarige Adriano terug. “Ik raakte in een diepe depressie, nadat mijn vader in 2004 plotseling stief. Ik zat op een kerstdiner in het huis van Clarence Seedorf, maar overmand door verdriet vertrok ik naar huis. Ik had heimwee. Huilend dronk ik in één keer een fles wodka leeg.”
Favela’s
“Veel mensen snappen het niet, waarom ik de glorie van de voetbalstadions verliet om in mijn oude buurt te gaan zitten met een fles drank, op weg naar de vergetelheid. Dat was echter het enige wat ik toen wou.”
“Ik weet nog dat ik Inter ontvluchtte, Italië verliet, zonder iets te zeggen. Ik ben drie dagen de favela’s doorgegaan. Niemand heeft me gevonden. Ik werd als vermist opgegeven. In de favela zagen ze me ronddolen. Daar is echter één regel: je verraadt niemand. Dus ook mij niet.”
“De politie in Rio de Janeiro voerde een zoeksactie uit. Om me te redden. Iedereen dacht dat ik ontvoerd was. Maar voor mij voelde het als vrijheid. Weg uit de schijnwerpers. Ik was thuis in de favela’s. Ik was daar niet voor de drank, voor de drugs of vrouwen. Ik wilde vrede in mijn hoofd.”
Pijn
“Inter deed alles om me te redden. Roberto Mancini, José Mourinho. Ik huilde op hun schouders. Maar ik kon niet meer opbrengen wat ze van me vroegen. Dan bleef ik gezond, werkte ik hard en dronk ik niet meer. Maar altijd kwam er die terugval. Ik kon er niet van winnen.”
“Ik ben de grootste verspilling in het voetbal”, spaart Adriano zichzelf niet. “Ik heb mezelf de vergetelheid in gedronken. Ik houd er niet van om uitleg te geven. Maar dit is de uitleg. Ik drink nog altijd. Omdat ik de grote belofte die ik was dan kan vergeten. Hoe ouder ik word, hoe meer pijn het doet. Ik leef in een razende woestenij.”