Interview – De broertjes Delorge en Deschacht

 

Olivier Deschacht maakte vorig jaar zijn grote doorbraak bij Anderlecht en bij de Rode Duivels. Met zijn over-mijn-lijk mentaliteit, duelkracht en kopbalsterkte heeft hij zijn basisplaats bij paarswit te pakken. Vooral het scoren is niet meteen zijn da-da, iets wat zijn 3 jaar jongere broer wel in zich heeft.

 

"Xavier scoort met zijn ogen toe," vertelt Olivier. "Hij heeft niet veel nodig om een doelpunt te maken. Zijn wendbaarheid is zijn grootste troef, er zijn maar weinig spelers die dat meegekregen hebben. Xavier kan ongelooflijk kort wegdraaien met een man in zijn rug. Om het op hoger niveau te kunnen maken, moet hij vooral aan kracht en snelheid winnen. Op langere afstanden komt hij nog wat snelheid te kort. Maar daar kan je aan werken, en dat doet hij ook. Hij traint regelmatig in een fitnesscentrum bij. Xavier heeft meer technisch vermogen in huis, ik moet het vooral van mijn mentaliteit hebben. Maar Xavier is ook een doordrijver. Als hij een doel voor ogen heeft, gaat hij er voluit voor."

 

Olivier Deschacht is ondanks zijn jonge leeftijd (23 jaar) geen speler die een blad voor zijn mond neemt. Xavier laat zich minder snel horen. "Eigenlijk weet ik niet zo heel veel over mijn broer," merkt Olivier op. "Hij is iets introverter. Hij laat minder snel horen wat er scheelt of wat hij ervan denkt. Ik kom altijd voor mijn mening uit. Xavier is daar veel voorzichtiger in en zal zijn woorden meer wikken en wegen. Maar wij komen goed met mekaar overeen (lacht). Ik geef hem dikwijls wat tips en hij houdt daar ook rekening mee. Spijtig genoeg heb ik niet altijd de kans om hem aan het werk te zien."

In het voetbal kan je niets voorspellen. Maar de kans bestaat natuurlijk dat Olivier en Xavier het ooit in eerste klasse tegen mekaar moeten opnemen. "Wij spelen regelmatig tegen mekaar, meestal win ik, vooral doordat hij nog wat kracht te kort komt," lacht Olivier. "Maar als het ooit zo ver komt, zal ik niet te hard voor mijn broer zijn. Ik zal hem wel een keer laten passeren (lacht), als we ‘lekker’ aan het winnen zijn tenminste."

 

"Cadeautjes bestaan niet, en zeker niet in het voetbal," lacht Xavier de geste van zijn oudere broer weg. "Ik zal er wel voor zorgen dat ik hem op eigen kracht kan passeren. Wat Olivier zegt, klopt trouwens niet helemaal. Als we tegen mekaar spelen wint hij niet altijd hé. Maar hij heeft gewoon meer kracht en heeft al die ervaring opgedaan. Ik moet elke dag rustig verder blijven werken en vooral aan kracht bijwinnen. Dan zullen we wel zien wie de sterkste is, haha. Ik wil dit seizoen zo goed mogelijk presteren en hoop volgend jaar de overstap te kunnen maken naar de A-kern van Lokeren. Het zou tof zijn om in eerste klasse tegen mijn grote broer te mogen spelen. Dan moet hij wel centraal achteraan komen spelen, want ik speel centraal vooraan."

 

"Of de mensen meer van mij verwachten omdat mijn broer bij Anderlecht en de Rode Duivels speelt? Er zullen best wel mensen rondlopen die dat doen, maar dat is hun zaak. Ik speel gewoon mijn spel. Op het veld of op training heb je er weinig belang aan of je de broer van Piet of Pol bent. Ik probeer wel zoveel mogelijk van hem op te steken. Hij neemt het elke week tegen de beste spitsen van onze competitie op. Hij weet hoe het moet. Hij zegt altijd: als spits moet je veel kaatsen en is het belangrijk dat je snel kan wegdraaien en zo snel mogelijk voor de goal staat. Ik hecht veel belang aan zijn tips en opmerkingen. Hij is mijn grote broer en hij weet het. Ik moet luisteren! Ik zou gek zijn om dat niet te doen hé."

 

 

Ook bij Sint-Truiden zouden er binnenkort wel eens twee broertjes op het veld kunnen staan. De supporters zullen dan wel goed uit hun doppen moeten kijken. Want er zijn veel gelijkenissen: zelfde positie, rechtsvoetig, even groot, zelfde karakter en een grootloopvermogen. Het grote verschil is de leeftijd. Kristof is zes jaar jonger.

 

"Als je enkel naar de opleiding kijkt, wacht Kristof nog een mooiere carrière dan die van mij," stelt Peter. "Ik speelde tot mijn 17 jaar nog in de gewestelijke en provinciale jeugdreeksen. Kristof loopt al van bij de miniemen in nationale te voetballen. Maar of je het kan maken in het voetbal hangt natuurlijk van zoveel andere dingen af. Je moet een portie geluk hebben, en je moet er vooral elke dag honderd procent voor gaan. Dat is iets wat ik hem dikwijls vertel: je hebt de kans in handen om van je hobby je beroep te maken. Vergooi die niet. Zorg dat je er elke dag staat en laat je niet ontmoedigen als je in een mindere periode zit. Want voor je het weet, sta je voor de rest van je leven in een fabriek te werken van negen tot vijf. Pas op, het zal niet van zijn mentaliteit afhangen, wij zijn juist dezelfde types. Wij jagen de tegenstander op, dichten de gaten, recupereren de bal en spelen die snel bij iemand anders in. Het karakter heeft hij. Kristof moet alleen soms nog meer in zichzelf geloven. Ik was 17 jaar toen ik voor het eerst in een nationale reeks speelde. Twee jaar later stond ik in de eerste ploeg. Het is razendsnel met mij gegaan, maar waarom zou dat met Kristof ook niet kunnen. Over een jaar of twee moet hij die stap naar de A-kern kunnen zetten."

"Wij hebben een hechte band. Maar de raadgevingen op sportief vlak laat ik wel aan zijn trainers over. Zij zien hem bijna dagelijks evolueren. Kristof speelt dikwijls zaterdags met de uefa’s mee, dus ik kan hem niet zo vaak aan het werk zien. Ik heb wel echt het gevoel dat hij waarde hecht aan hetgeen ik hem vertel. Als mijn ouders iets zeggen, is het al snel van niet zagen hé. Dat heb ik nog niet dikwijls moeten horen. Wij zijn ook knal dezelfde types. Op het veld zijn er weinig verschillen. Naast het veld is hij iets introverter. Ik zal al sneller mijn hart bij een goede vriend luchten. Hij kropt dat meer op. Maar hij is nog maar 18 jaar, dat komt nog wel. Ik hamer er bij Kristof ook dikwijls op dat hij moet uitkijken voor de scheidsrechters. Ik ben er in het begin een paar keren nogal fel ingevlogen en dat wreekt zich nog altijd. Je krijgt een imago en daar raak je niet snel van af. Het is niet prettig om een match of drie per seizoen te moeten missen, en zeker niet als je voor het kleinste foutje geel krijgt, gewoon omdat ze ooit iets gehoord of gezien hebben."

 

"In het begin vond ik het niet prettig dat een aantal mensen elke keer een vergelijking maakten met mijn oudere broer," vertelt Kristof. "Dat gebeurt ook regelmatig op school. In die zin is het niet altijd even plezant om een broer te hebben die er al is. Maar ik stoor mij daar alsmaar minder en minder aan. Je wordt die vergelijkingen en extra verwachtingen gewoon. Of ik in de schoenen zou willen staan van de zoon van Diego Maradona? Echt niet, dat is niets voor mij. Die druk is veel te groot. Van Axel Merckx verwachten sommigen bijvoorbeeld dat hij zijn vader evenaart. Dat is belachelijk, net zoals ze mij met Peter vergelijken. Wij zijn dezelfde type spelers, maar het gaat toch om twee verschillende mensen hé."

 

 

Op 5 september speelden de Rode Duivels tegen Litouwen. Marc Wilmots laste dat weekend een oefenwedstrijd in tussen de eerste ploeg en de beloften. De twee Delorges kwamen mekaar dikwijls tegen op het middenveld. Kristof: "Het was leuk om nog eens tegen Peter te mogen spelen. Toen hij nog thuis woonde, speelden we, als het vakantie was, bijna elke dag tegen mekaar. Ik moest wel altijd in de goal gaan staan omdat ik de jongste was en omdat hij een harder schot had. Tegen mijn grote broer op Staaien spelen, was speciaal. Ik kijk natuurlijk naar zijn prestaties op. Hij heeft de kans die de club hem aanreikte met twee handen gegrepen. Dat hij nu kapitein is, zegt voldoende. Peter is nog maar 24 jaar. Ik hoop dat ik die stap ook kan zetten, maar mijn eerste doelstelling is van een goed seizoen bij de beloften te spelen. Misschien mag ik op het einde van het seizoen een keer bij de eerste ploeg spelen, we zien wel. Als dat pas volgend seizoen is, geen probleem. Ik ben nog jong en moet nog veel bijleren. Ik verwacht geen cadeautjes, ook van Peter niet. Ik moet en wil op eigen kracht aan iedereen laten zien dat ik het waard ben."

 

Kristof (26/02/86) ging als 5-jarige bij Brustem VV spelen. Als tweedejaars preminiem belandde hij bij STVV, waar hij aan zijn negende seizoen bezig is. Hij weegt 68 kg en meet 1,76 m. Peter (14/04/80) is sinds dit seizoen kapitein bij STVV. Hij speelde voor Opheers, Wellen en SK en speelt sinds 1999 voor de Kanaries. Hij weegt een kilo meer en is een centimeter groter.

 

Deze reportage stond in ons magazine, Voetbal België nr. 88.