Interview – Patrick Teppers is nog niet uitgevoetbald

 

Een voetballer die op zijn veertigste nog tegen een bal trapt, je komt het niet zo vaak tegen. En zeker niet als het om speler gaat die toch best wat mooie watertjes doorzwommen heeft. "Ik heb nooit voor een echte topclub gespeeld," vertelt Patrick enthousiast. "Maar ik ben heel blij met de weg die ik heb kunnen afleggen. Ik ben bij Lozen SK in vierde provinciale begonnen. Op een nationale jeugdselectie moest ik niet tellen. Als ik bij een grotere club begonnen was, had mijn carrière er misschien wel anders uitgezien. Maar ik ben een tevreden man. Als tiener zat ik met grote ogen naar die voetballers op de televisie te kijken. Een paar jaar later liep ik er zelf tussen. Honderden, zoniet duizenden jonge voetballers dromen ervan om van hun hobby hun beroep te mogen maken. Ik heb prachtige tijden mee mogen maken. Bij Waregem bleef ik zes jaar hangen. We trokken Europa in en ik werd bekroond voor het mooiste doelpunt van het jaar. Seraing was ook een mooie tijd met een derde plaats en de kwalificatie voor Europees voetbal. Bij STVV mocht ik de Ligabeker in de lucht steken. Die drie duels voor de Intertoto Cup (Spartak Varna, Austria Wenen en Ararat Yerevan, red.) blijven ook bij, net als de sfeer op Staaien."

 

"Ik heb aan al die tijden een aantal goede vrienden over gehouden. Manu Karagiannis en Filip Fiers zijn dikke vrienden. De andere oud-ploegmaten zie ik meer als kameraden. Het deed plezier toen het geboortekaartje van Peter Delorge zijn zoontje in de bus viel. Robby Dello laat regelmatig ook nog van zich horen. Wij spelen misschien niet meer samen, maar die banden zullen altijd op een of andere manier blijven bestaan. Ik woonde de laatste thuiswedstrijd van het vorige seizoen op Staaien bij. Het was leuk om al die mensen en de supporters terug te zien. Ik volg det nog allemaal. Regelmatig ga ik ook eens naar Heusden-Zolder kijken."

 

 

"Mijn mooiste moment heeft maar gedeeltelijk met voetbal te maken," vertelt Patrick verder. "Waregem zat in volle degradatiestrijd en moest op verplaatsing naar de grote rivaal KV Kortrijk. In dat weekend kwam de geboorte van mijn zoontje er echter aan. Op de nacht van zaterdag op zondag was de bevalling. Ik had natuurlijk geen oog dicht gedaan. De trainer René Verheyen wou toch dat ik nog afkwam. Wij wonnen de derby in Kortrijk met 0-2 en ik scoorde een keer. In de media was ik de figuur van de dag. Carl Huybrechts zei toen in Sportweekend dat ik twee keer gescoord had, op en naast het veld. Zoiets vergeet je niet."

 

14 seizoenen lang draaide Patje Teppers op het hoogste niveau mee. Na Waregem, Seraing en STVV kwam hij via Heusden-Zolder in bevordering terecht. Bij Verbroedering Maasmechelen was hij het vorige seizoen speler-trainer. Patrick denkt met gemengde gevoelens aan zijn debuut als trainer terug. "Ik ben die club dankbaar dat ze mij zo’n kans wilden geven," legt Patrick uit. "Maar ik was te weinig trainer en nog te veel speler. Ik stond te graag op het veld en dan kan je niet vanaf de zijlijn bijsturen. Mijn assistent Robert Hanouille nam ook de trainingen voor zijn rekening. Ik liep gewoon tussen de andere spelers. Op de laatste speeldag bleef ik dan toch een keer op de bank zitten. Wij waren gered en hadden niets te verliezen. Dat bankzitten beviel mij echt niet. Er was maar een conclusie: doorgaan als speler en het trainersschap voor bekeken houden. Misschien komt het er ooit nog van, maar ik speel gewoon nog te graag. Het koppeke zit nog fris, ik ga nog elke dag met volle goesting trainen en ze lopen mij nog niet voorbij."

 

 

Bij Verbroedering Maasmechelen blijven was uitgesloten. Patrick wachtte lange tijd op een nieuwe club en kwam door dom toeval in Nederland terecht. Op je veertigste je debuut in het buitenland maken, maak dat mee! Patrick: "Op een dag liep ik in de frituur van mijn broer een man van het Nederlandse Weert tegen het lijf. Hij herkende mij en van het een kwam het ander. Wij kwamen er snel uit. Het niveau kan je vergelijken met een goede Belgische eerste provincialer. Weert viert in 2008 zijn 100 jarige bestaan en wil de komende jaren enkele reeksen omhoog klimmen. Weert ligt slechts op een kwartier rijden van Bocholt. Qua mentaliteit is er dus niet zoveel verschil. Ze zijn natuurlijk wat mondiger, daar vreesde ik vooraf wel wat voor. Maar dat valt toch goed mee. Mijn ploegmaten zeggen wat ze denken en daar hou ik wel van. Rechtuit in je gezicht is beter dan achter je rug praten."

 

Wilhelmina 08 Weert rekent erop dat Patrick Teppers zijn ervaring ten gelde zal maken. Dat zal ook nodig zijn, want de club treedt met een heel jonge ploeg aan. "Na de eerste bijeenkomst zei ik tegen mijn vrouw: waar ben ik terechtgekomen," lacht Patrick. “Buiten een ervaren doelman en een verdediger zijn het allemaal jongens van 18 of 19 jaar. Dat was even wennen. Toen we nog maar een week getraind hadden, speelden we tegen MVV en Anderlecht. Het werd 0-7 en 0-13. Gelukkig ging het sindsdien alleen maar beter."

 

 

Patrick Teppers trok in zijn periode bij STVV altijd een stel oude kousen van Winterslag onder zijn geel-blauwe kousen aan. Dat ritueel houdt hij nog altijd aan. Patrick: “Mijn moeder heeft die kousen al ontelbare keren moeten stoppen. Dat zal ik tot de laatste wedstrijd blijven doen. Daar kleeft zoveel nostalgie aan vast.”

 

Wanneer hij zijn schoenen aan de haak hangt, blijft koffiedik kijken. Het liefst van al gaat Patrick er nog enkele jaren mee door. "Ik heb mijn lichaam altijd goed verzorgd," vertelt hij. "Anders had ik er al lang mee moeten ophouden. Als ik een speler op zijn 32^ste zie stoppen, stel ik mij daar altijd vragen bij. Zo’n speler kan er maar weinig plezier aan beleefd hebben. Ik doe het nog altijd graag en kijk er elke dag nog naar uit om tegen een bal te kunnen trappen. De tand des tijd eist natuurlijk stilaan zijn tol. Na een wedstrijd heeft mijn lichaam meer tijd nodig om te recupereren. Dan doet het overal pijn, in mijn rug, lies, pezen en knoken. Op een dag zal ik er mee moeten ophouden en dat stemt mij echt niet gelukkig. De dag dat ze mij voorbij lopen, zal ik de eer aan mezelf houden. Brrr, als ik er aan denk krijg ik koude rillingen. Ik moet er niet aan denken dat het gedaan zal zijn. Voetbal is mijn leven. Wat ik daarna ga doen weet ik nog niet. Hopelijk kan ik in de sportwereld actief blijven. Bij Weert kan ik sowieso niet van het voetbal leven, dus ik moet nu al stilaan naar een gewone job beginnen uitkijken. Wat ik had willen worden als ik geen voetballer was geworden? Haha, daar hebben we het onlangs nog over gehad. Postbode lijkt mij ook wel leuk."

 

"Misschien kan ik de jongeren nog wat bijleren. Dat is iets waar ik mij aan erger. Toen ik jong was, waren we blij als wij op training het doel mochten verplaatsen. Als je zoiets vandaag aan een jonge gast vraagt, bekijkt die je van doe het zelf. Dan draait mijn maag zich een paar keren om.  Die gasten weten niet waar ze mee bezig zijn. Voetbal is het mooiste wat er is. Het is een kwestie van de kansen die ze je geven met beide handen te grijpen, en zonder een goede mentaliteit lukt dat niet. Ik kan mij ook moeilijk inbeelden dat die gasten echt van het voetbal zullen genieten, en dat is doodjammer. Ongetwijfeld zijn er veel spelers die meer geld verdiend hebben dan ik. Maar ik heb er elke dag van genoten en doe dat nu nog."