Interview: Tim Smolders is een ploegspeler

Het is druk in de kantine op de oefenterreinen van KAA Gent. De anderstalige spelers krijgen er Nederlandse les en dit gaat gepaard met bulderende lachsalvo’s en hilarische versprekingen. “De Vlamingen mogen vroeger naar huis, want wij hebben dat allemaal al geleerd op school”, grinnikt Tim Smolders sadistisch. Na een rustige training blikt de middenvelder uit Geel met Voetbalbelgië terug op een woelige carrière en toont hij veel ambitie met de Buffalo’s.

From yellow to blue: Club Brugge 1999-2004

“Club Brugge heeft overal scouts, zelfs in De Kempen en in Limburg. We speelden toen in de top van de jeugdcompetities met Geel en ik viel wel op in mijn ploeg. Er kwamen nog enkele andere scouts van Club en uiteindelijk kreeg ik een positief rapport. Het eerste jaar bij Club Brugge was heel moeilijk, ik heb echt op mijn tanden moeten bijten. De taal, de streek, … het was echt een aanpassingsjaar. Ik ging in Oostende naar school en ik verstond echt niets van hun dialect.”

“Het is natuurlijk een riskante stap om profvoetballer te worden. Ik studeerde toen voor industrieel ingenieur maar kon dat niet meer combineren met topvoetbal. Club Brugge bood mij een vijfjarig contract aan, wat toch voor de nodige zekerheid zorgde. Ik hoopte dat ik bij Brugge kon doorbreken en anders een kans zou krijgen bij een kleinere ploeg in België of in het buitenland. Maar het feit dat ik simpelweg niets liever doe dan voetballen maakte de keuze toch nog vrij simpel, ik ben er gewoon resoluut voor gegaan.”

“Uit mijn Brugse periode heb ik soms nog contact met Stijnen en Geeraerts maar er is daar veel veranderd, ik zou er niet meer kunnen terugkeren. Ik zit goed bij Gent, dat is toch ook een topploeg, of toch minstens een topploeg in wording. Er is wel een mentaliteitswisseling bij de jongere spelers, ze durven makkelijker een grote mond opzetten. Ik was zo niet vroeger, ik gedroeg me heel timide en respectvol. Als er een Gert Verheyen voor je staat, ga je die echt niet afblaffen. Tegenwoordig leert men eerst praten en pas dan voetballen. Ik vind het nochtans noodzakelijk dat men respect toont voor voetballers met ervaring.”

Met een zwaar hoofd naar huis: RBC 2004-2006

“De Nederlandse competitie staat toch wel een stap hoger qua infrastructuur en voetbalbeleving. De budgetten zijn er ook een pak hoger, waardoor de clubs over betere spelers beschikken. Maar ik wil nooit meer degradatievoetbal spelen, zoals ik dat met RBC heb gedaan. Het is echt niet goed voor het mentale aspect, ik ging altijd met een zwaar hoofd naar huis. Bij Roosendaal was er niet echt een goede sfeer onder de spelers. Als je daar met 1-0 van PSV verloor was er een feestje zowaar, het was geen spelersgroep om resultaten te behalen.”

“Ik woonde toen net over de grens in België, gelukkig speelden er nog vier andere Belgen met wie ik bevriend was. Als ik verloren heb dan slaap ik slecht, eigenlijk slaap ik altijd slecht na een wedstrijd, door de inspanning die ik geleverd heb. Een wedstrijd hangt twee dagen in je kleren, en dat moet je er dan afvoetballen op training. Bij RBC was dat allemaal zo gemakkelijk niet.”

“Toch zeg ik geen ‘neen’ tegen een nieuw buitenlands avontuur, mijn familie zou altijd meewillen. Ik wil echter niet gaan verkommeren in het noorden. Maar eigenlijk zou ik in elk warm land willen voetballen. Nu ben ik wel heel tevreden in Gent en wil ik me hier eerst bewijzen. Als mijn carrière nog 7 jaar duurt zou het mooi zijn moest ik nog 7 jaar bij Gent zitten.”

Erkenning: Charleroi 2006-2008

“Ik beschouw de volledige periode van 2,5 jaar bij Charleroi als mijn sportief hoogtepunt. Ik werd daar uitgeroepen tot speler van het jaar en kreeg enorm veel respect van de supporters. Als Vlaming was het natuurlijk niet gemakkelijk, maar anderzijds kon ik de krant daar op mijn gemak lezen want ze verstonden het toch niet. Ik heb me nooit extra moeten bewijzen als Vlaming, ik was er heel geliefd bij het publiek. Het was een van de beste supportersgroepen waar ik ooit voor gespeeld heb.”

“Ik woonde tijdens die periode in Maubeuge, een stad met heel veel inwoners maar waar eigenlijk niets te doen was. Er waren veel gebouwen die moesten gerenoveerd worden en je moest daar in het weekend niet buitenkomen, want er werd toch niets georganiseerd. Gelukkig had ik mijn gezin en woonde Bertrand Laquait, een van mijn beste voetbalvrienden, op twee kilometer van mijn huis. Mijn Frans is er echt op vooruitgegaan, je leert heel wat talen door te voetballen.”

Het laatste seizoen bij Charleroi mocht Tim niet meer spelen als hij zijn contract niet verlengde. “ Ik was helemaal niet bang om in de vergeetput te raken. Ik werk samen met het managementbureau ‘Eleven’ en daar vertelde men mij dat er sowieso een ploeg geïnteresseerd zou zijn. Ik vertrouw die mensen en ben niet beginnen panikeren. Er gewoon voor zorgen dat ik niet geblesseerd raakte, dat was mijn doel.

“Het is mijn ambitie om ooit Rode Duivel te worden, ik speelde toch ook voor de Jonge Duivels. Maar als je bij een kleinere club als Charleroi speelt, neemt men nog liever een speler van een grote club die intrinsiek misschien meer talent heeft maar voortdurend op de bank zit. Terwijl die spelers niet het ritme of de goede vorm hebben, maar dat zijn natuurlijk keuzes die gemaakt worden door de bondscoach.”

Een ploegspeler: KAA Gent 2009- …

“Mijn loopvermogen en mijn tactisch inzicht zijn mijn sterke kanten. Dat tactisch inzicht krijg je ook door ouder te worden. Je overziet sneller dingen en begint in systemen te denken, zoiets doe je als jonge gast niet. Als je 28 bent kan je nog steeds iets bijleren op training, maar het wordt natuurlijk moeilijker. Als je echt wil verbeteren moet je dan meer op de details letten. Ik ben natuurlijk geen spurtbom en zal dat ook nooit worden, al scoorde ik vroeger wel heel veel toen ik nog spits was.”

“Ik mis het niet om spits te zijn, mijn kwaliteiten liggen op het middenveld. Eigenlijk ben ik bij Gent tegelijkertijd aanvallende als verdedigende middenvelder. Centraal op het middenveld help ik de aanvallende opbouw en de verdediging, dat is de rol die mij het beste ligt. Je moet natuurlijk automatismen vinden, als de een gaat moet de andere blijven maar tot nu toe lukt dat behoorlijk.”

“Ik ben niet bang voor de concurrentie van Thijs en Lepoint. Ik ben nooit bang van concurrentie, iedere speler heeft zijn kwaliteiten en de trainer beslist welke kwaliteiten hij nodig heeft om een wedstrijd te winnen. Concurrentie is goed, je kan een kampioenschap nooit winnen met elf spelers, dat is onmogelijk. Er zijn altijd blessures of schorsingen, en dan moeten de invallers klaar staan.”

“Ik ben geen grote prater, maar ik kan wel delegeren op het veld. Misschien verkoop ik mezelf niet genoeg, maar het is niet mijn stijl om op te scheppen. Ik ben een rustige speler, een ploegspeler. Ik heb liever dat andere mensen over mij praten. Ik ben nooit een losbol geweest, een voetballer heeft natuurlijk wel het recht om eens weg te gaan maar ik heb het voetbal altijd op de eerste plaats gezet.”

“Voetbal is een complete sport. Ik zie mezelf later wel iets doen in het voetbal, met jongeren werken bijvoorbeeld. Ik ben geen dommerik maar ik hou echt van dit wereldje en ik zou niet weten wat ik anders moet doen. Ik heb van al mijn trainers iets opgestoken: Preud’homme is tactisch ongelofelijk sterk en Mathijsen is een supergoede motivator.”

“Ik ben nog steeds positief nerveus voor een gewone competitiematch maar als supporters van de tegenstander iets roepen dan heeft dat geen effect op mijn prestaties. Mijn vrouw is ook geïnteresseerd in het spelletje en komt naar alle thuismatchen kijken. Ik heb alles beter leren relativeren sinds ik vader ben.  Zelf als je de slechtste match uit je leven gespeeld hebt, zoiets vergeet je als je ziet dat je kinderen lachen en gelukkig zijn.”