Lorenzo Staelens wil met Kortrijk naar eerste
Lorenzo Staelens is sinds eind februari de nieuwe sportleider bij tweedeklasser KV Kortrijk. Na een Japans avontuur, een wisselvallig trainersdebuut bij Moeskroen en een korte passage bij Eendracht Aalst, wordt dit voor hem een nieuwe uitdaging. Hoewel het hem een pak opofferingen kostte, is de vastberaden ex-international nog steeds ambitieus.
Lorenzo Staelens werd onlangs 42. Hij kende een schitterende carrière die begon bij White Star Lauwe, de club uit zijn geboorteplaats. Na 2 jaar KV Kortrijk vertrok ‘De Lorre’ naar Club Brugge, waar hij maar liefst negen seizoenen zou blijven. Na 286 wedstrijden, 74 doelpunten, vier landstitels, drie maal de Beker van België en zes Belgische Supercups ging hij in op een lucratief aanbod van aartsvijand Anderlecht.
Bij de Brusselaars won Staelens in 1999 eindelijk de Gouden Schoen en in datzelfde jaar werd hij een vijfde keer kampioen van België. Na drie jaar zou Staelens zijn voetballoopbaan afsluiten bij het Japanse Oita. “Ik zou deze keuze alleszins opnieuw maken als ik het mocht overdoen. Jammer dat ik de kans pas helemaal op het einde van mijn loopbaan kreeg. Anders was ik zeker langer in Japan gebleven”, is Staelens overtuigd. “Het enige minpunt was dat er geen Engelstalige school in de buurt was, zodat mijn familie niet mee kon.”
“De Gouden Schoen was zeker niet het hoogtepunt uit mijn loopbaan”, maakt hij duidelijk. “Het was een persoonlijke erkenning, maar als teamspeler zijn de mooiste momenten diegene waarbij je als team iets presteert. De landstitels en bekers zijn dus zeker en vast de beste herinneringen.” Staelens is blij met zijn interlandcarrière, maar ook met zijn palmares. “Enkel een tweede ronde op een EK of WK ontbreekt”, bekent hij.
Staelens is tevreden over elke stap die hij tijdens zijn voetballoopbaan zette. “Ik ben in ieder geval iemand die altijd achter een genomen keuze blijft staan. Ook als die iets minder positief uitvalt.” In ieder geval vindt hij zijn carrière als profvoetballer geslaagd. “Hoewel ik pas op mijn 23ste prof werd, speelde ik toch nog meer dan 14 jaar op het hoogste niveau.”
Na een korte rustpauze werd Lorenzo Staelens in 2001 hoofd van de Moeskroense jeugdopleiding. Het is een job die hem enorm veel voldoening geeft. “Jongens rekruteren van 10 tot 14 jaar en ze nadien zien doorstromen naar de eerste ploeg geeft een geweldig gevoel”, zegt Staelens. Na een vrij korte periode werd hij in Moeskroen aangesteld tot trainer van het eerste elftal.
Staelens mocht dus zijn echte trainersdebuut in de hoogste afdeling maken. Het was voor de Lauwenaar een wisselvallige ervaring. “Het trainerschap zelf ervoer ik zeer positief, maar door financiële problemen zijn we al na één seizoen uit elkaar gegaan”, merkt hij op. “Je probeert iets op te bouwen, maar als je telkens opnieuw met de jeugd moet beginnen schiet je niet op. Ik heb het toch niet slecht gedaan met het beschikbare materiaal”, vindt hij. “Maar sommige mensen zagen dat anders en waren niet tevreden met de behaalde 13de plaats.”
Staelens verhuisde het volgende seizoen als coach naar VC Eendracht Aalst, het vroegere KSV. Precies twee maand hield hij het daar vol. In september verliet hij de club alweer. Staelens: “In Aalst wilde de voorzitter trainer spelen. En als je als trainer niet zelf het spelsysteem en het basiselftal kan kiezen, dan ben je overbodig en kan je er beter mee kappen. Dat heb ik dus ook gedaan. In overleg met het bestuur hebben we mijn driejarig contract dan verbroken.”
Staelens verdween voor even uit de spotlights, maar niet voor lang. Eind februari 2006 werd hij aangesteld tot sportleider bij tweedeklasser KV Kortrijk. “Die functie ligt me wel”, zegt hij. “Spelers aanwerven en begeleiden en al de zaken die bij de functie van een sportief directeur horen, doe ik graag. Ik ben er zelfs nog niet uit of ik ooit de ambitie heb om het trainersschap terug op te nemen.”
Maar uiteraard wil hij wel terug op het hoogste niveau aan de slag. “Dat is zeker de bedoeling met KV Kortrijk. Zelfs dit seizoen maken we nog kans om via de eindronde te promoveren”, is hij snel. De hoogste klasse kan hem ook qua niveau zeker nog bekoren. “Ik hoor overal spreken over een ‘daling van het niveau’ en ‘nivellering aan de top’, maar het is niet omdat de topclubs dichter bij elkaar staan dat het niveau minder is. Het enige minpunt is dat sinds het arrest-Bosman te veel minderwaardige buitenlanders de slaagkansen van onze jeugd beperken”, vindt hij.
Zijn nieuwe baan als sportief directeur heeft hem wel enkele opofferingen gekost. “Zelf voetballen bij eerste provincialer Blue Star Poperinge zit er niet meer in voor mij”, weet hij. “Wekelijks drie keer trainen en nog een wedstrijd was van het goede teveel. Ik speelde bovendien nog minivoetbal bij eerstenationaler Latem. Ook dat behoort nu tot het verleden.”
Hij ziet zijn toekomst rooskleurig tegemoet. “Goede resultaten boeken en iets opbouwen met KVK staan nu voorop.” Of hij nog genoeg tijd kan vrijmaken voor zijn gezin? Uiteraard. “Je moet toch een job hebben om je bezig te houden. En tijd voor je familie moet je altijd vrijmaken. Dus zoeken we gewoon naar een middenweg”, besluit hij.
{banner keyword=voetbalshirts wk}
