Vital Borkelmans leeft van dag tot dag
Vital Borkelmans nam medio 2004 afscheid als profvoetballer. Vandaag is hij PR-manager bij een bedrijf in Limburg. Vital kijkt met een voldaan gevoel terug op zijn spelerscarrière en hoopt een stap hogerop te kunnen zetten als trainer.
De kleine Vital zette op zesjarige leeftijd zijn eerste stappen op een voetbalveld. “Dat gebeurde in een familieploegje,” lacht Vital. “Mijn vader en broer speelden er ook. Het voetbal is me echt van thuis uit meegegeven. Mijn vader heeft het vroeger tot in derde nationale geschopt. Ik had het nodige geluk en de kwaliteiten om het verder te schoppen. Ik was enorm gedreven en pepte mezelf constant op. Ik wilde altijd een hoger niveau bereiken.”
Borkelmans had ook het geluk dat hij van thuis uit een duwtje in de rug kreeg. Toen hij bij Patro Eisden speelde, brachten zijn ouders hem naar de trainingen en de wedstrijden. “Heen en terug was dat 50 kilometer, bijna elke dag,” merkt Vital op. “Ik kon altijd op mijn ouders rekenen. Daar ben ik ze nog altijd dankbaar voor.”
Op zijn 16de stond het Brommerke in de eerste ploeg van tweedeklasser Patro Eisden. Hij bleef er zes seizoenen. En toen stond het grote SV Waregem aan de deur. Essevee was Manu Karagiannis komen scouten, maar ze waren zodanig gecharmeerd door Borkelmans’ kwaliteiten, dat ze hem prompt een contract voorschotelden. Samen met de Griekse Belg maakte hij zo de stap naar eerste nationale. “Waregem gaf mij de kans om in eerste klasse te spelen,” blikt Vital terug. “Dat zal ik nooit vergeten.”
Voetballen in Engeland
In de zomer van 1989 werd Borkelmans naar Club Brugge getransfereerd. Georges Leekens gaf de linksachter meteen een kans in de basis. Hij zou er nooit meer uitgeraken. Welgeteld 34 wedstrijden in zijn debuutjaar bij Club, met een doelpuntje en een landstitel er bovenop. Vital: “Club Brugge was natuurlijk iets apart. Vier keer landskampioen, drie maal de Beker van België en enkele Supercups. Dat is natuurlijk niet niks.”
Ook over zijn interlandcarrière is Vital zeer te spreken. “Als je voor een nationale ploeg speelt, moet je vereerd zijn. Ik was 22 keer ambassadeur voor België, en eerlijk gezegd geeft me dat een zeer trots gevoel. Ik heb twee wereldbekers meegemaakt. En daar kan je als speler alleen maar van dromen. Een schitterende ervaring.”
Al die prijzen geeft hem een lekker gevoel. Toch is er een element dat op zijn rijkgevulde palmares ontbreekt. “Het feit dat ik nooit de stap naar het buitenland zette, voelt wel aan als een gemis,” geeft Vital toe. Toen ik Patro Eisden verliet voor Waregem zei ik tegen mijn vader dat ik op weg was naar Engeland. Toen ik de stap zette naar Club Brugge moest ik alleen nog het Kanaal overzwemmen en mijn doel was bereikt. Jammer genoeg is dat nooit gebeurd. In mijn tijd bij Club Brugge, waar ik zeker niet ontevreden over kan zijn, was er nog geen sprake van het arrest-Bosman. Van club veranderen was in die tijd dus nog niet zo eenvoudig.”
“Tranen in de ogen”
Vital Borkelmans nam in 2000 afscheid van Club Brugge. “Daar hoorde veel emotie bij,” knipoogt Vital. “Ik had de tranen al in de ogen bij het afscheid van Franky van der Elst, het seizoen daarvoor. Maar nog moeilijker dan mijn afscheid bij Club, was dat ik ook afscheid moest nemen van spelers en vrienden zoals Gert Verheyen en Philippe Clement.”
Hij trok het shirt van AA Gent aan en bleef er twee jaar hangen. Vital speelde nog een seizoen bij Cercle Brugge en zette op zijn 41ste (!) een punt achter zijn actieve carrière als speler.
Het rijtje “moments de gloire” is lang voor Vital, maar over het dieptepunt in zijn loopbaan hoeft de Maaseikenaar niet na te denken. “Toen ik in 2002 bij de nationale ploeg een zware knieblessure opliep, zag ik het zwart in. Het eindpunt van mijn carrière was in zicht. Maar ik heb me niet laten kennen. Ik gaf de moed niet op en ik knokte terug. Korte tijd later stond ik terug op het veld.”
De bijna 43-jarige Maaseikenaar (1/06/1963) kende overal waar hij speelde een fijne tijd. Bij al zijn clubs is hij nog altijd graag gezien. “Dat geeft een voldaan gevoel,” zegt Vital fier. “De reden daarvoor is dat ik altijd alles heb gegeven.”
Camerabeveiliging
Vital Borkelmans is geen man om alle dagen thuis te zitten. “Ik moet iets om handen hebben,” lacht Vital. Ik ben nu PR-manager bij een bedrijf dat onder meer handelt in apparatuur voor camerabeveiliging. Ik voel mij thuis in die branche. We verkopen een goed product en ik doe mijn job graag.”
Maar het voetbal kon hij niet achter zich laten. “Ik ben nu twee seizoenen hoofdtrainer bij vierdeklasser Evergem. En ik heb zeker nog ambities om hogerop te raken. Ik moet me nu bewijzen als trainer. Het is niet altijd gemakkelijk, maar als ik ergens aan begin wil ik het ook afmaken.”
“Wat ik tijdens de zomerstop doe? “Niet veel. Ik ga deze zomer met enkele vrienden voor de tweede keer meedoen aan de Keizer Karel Cup, een minivoetbaltornooi in Gent. De eerste keer was heel goed meegevallen en ik ben blij dat ik nog eens mag meedoen. Ik trap nog graag tegen een bal. De zomerstop is maar een dood seizoen. Dan is zo een tof evenement met veel volk altijd plezant. Het is wel het enige minivoetbaltornooi waar ik aan deelneem.”
Aan zijn toekomst denkt hij nog niet. “Ik leef van dag tot dag,” besluit Vital. “Je weet nooit wat je morgen te wachten staat.”
{banner keyword=voetbalshirts clubs}
