Stef Wijnants: “Helden van 2020”
Ons land wordt in de greep gehouden door het coronavirus. Limburg is het zwaarst getroffen. Voetbalanalist Stef Wijnants is de hulpverleners in de gezondheidssector enorm dankaar.
Tijdens de eindejaarsperiode wordt er op redacties de traditioneel gevraagd naar de ‘helden’ van het afgelopen jaar. Stef Wijnants geeft al enkele jaren hetzelfde antwoord
“Op die laatste vraag antwoord ik al die jaren steevast hetzelfde zodat de redacteurs voor zo’n schrijnend gebrek aan originaliteit hun pen met tegenzin op het papier laten bewegen. In vele variaties luidt het: helden zijn voor kinderen, ik heb altijd opnieuw bewondering voor hulpverleners in de sociale sector. Zij zorgen er dagelijks voor dat mensen fysiek en mentaal op de been blijven. Nee die antwoorden waren en zijn niet ingegeven door een vorm van opportunisme. Kijk rond je, in je familie, bij de buren, op het werk”, aldus Wijnants tegenover Radio 1.
Wijnants kreeg drie jaar geleden een zware klap op privévlak. “Toen mijn jongste zoon in 2017 met acute leukemie werd geconfronteerd ging ons gezin door een hel. Mijn vrouw en kind sliepen meer in Gasthuisberg dan thuis, ik probeerde de andere zonen een zo normaal mogelijk leven te laten leiden. Het ziekenhuis in al zijn geledingen, een sociaal secretariaat, familiehulp, fijne vzw’s: zoveel diensten stonden ons ter beschikking. Meer nog dan ik jaren voordien kon vermoeden met het beantwoorden van die nietszeggende eindejaarsvraagjes besefte ik dat ik al die jaren toch de nagel op de kop had geslagen. Sorry hoor mijnheer de redacteuren.”
“Veel heb ik niet te koop gelopen met de situatie rond mijn zoon maar op de dag van de mantelzorg wilde ik alle hulpverleners nog graag eens een hart onder de riem steken. Eind juni 2019 herhaalde ik via de radio en social media nog maar eens mijn boodschap. Ver reikten mijn woorden niet. De hartjes en omhooggestoken duimpjes waren op enkele handen te tellen. Niet eens een jaar later zetten we met z’n allen kaarsen op de stoep om de zorgverleners te danken. Het ging mij al die jaren niet om het loon of de arbeidssituatie van de zorgverleners, wel om het respect voor mensen in een onderbelichte sector.”
“Zoveel corona in en rond Sint-Truiden en thuishaven Gingelom: ik weet niet wat een warzone is maar zelfs een praatje met de buurman op heel veilige afstand voelt al verdacht aan. Intussen worstelt mijn 90-jarige moeder met corona in een woonzorgcentrum. Nu al bijna een maand totaal afgesloten van de buitenwereld moet onze familie haar levenslot in de handen leggen van niet-voldoende beschermde zorgverleners. Het komt goed mama!
Twee vrienden vechten al ruim twee weken in coma op intensieve zorgen tegen dat verdomde beest. Zij zijn nog lang geen 50 jaar. Hun fantastische leven hangt af van de goede zorgen van artsen, verpleegkundigen, en andere hulpbiedende handen. Het komt goed mannen! In mijn haast doodlopende straat heeft het weinig zin om elke avond kaarsen op de stoep te zetten of een lied aan te heffen. Dat laatste zou allicht de ezel en de herten van de buurman onrustig maken.”
“Maar uiteraard bieden kaarsen en liedjes steun en troost voor de ‘helden van corona’. Zover zelfs dat in Tongeren dieven aan de haal gingen met kaarsen die een gezin vol medeleven voor de deur hadden gezet. Allicht zal de dief morgen naar een containerpark rijden om verlost te zijn van die ene zak afval vol uitgebrande kaarsen.
Of het mij veel hoop geeft dat de mens na de crisis begrip zal hebben voor de vele noden in de zorgsector weet ik niet zeker. Ik weet ook niet of HBVL aan het eind van dit jaar mij eindejaarsvraagjes zal stellen maar mijn antwoord over de helden van 2020 kennen ze alvast.”
