Boskamp zucht: “Verdriet slijt. Donderstraal maar op”

Johan Boskamp heeft het nog altijd zwaar met het overlijden van Wim Jansen. De clubicoon van Feyenoord overleed in januari 2022 op 75-jarige leeftijd. “Echt, ik mis hem verschrikkelijk, elke seconde van de dag”, zegt de analist dit weekeinde hevig geëmotioneerd in gesprek met het Algemeen Dagblad.

Jansen was een icoon van Feyenoord. Hij speelde 476 officiële wedstrijden voor de Rotterdammers en won in 1970 de Europa Cup I en wereldbeker met de club. Na zijn actieve spelerscarrière was hij onder meer trainer, technisch directeur en adviseur (van jeugdtrainers) bij Feyenoord. Boskamp heeft het nog altijd moeilijk met het overlijden van zijn boezemvriend en oud-ploeggenoot.

Boskamp geeft aan dat hij sinds het overlijden van Jansen niet meer op Varkenoord was, het trainingscomplex van Feyenoord. Dat is te pijnlijk voor hem, legt hij uit. “Het komt zo vaak voor dat ik langs Varkenoord rijd en ik tegen mezelf zeg: je gaat er godver nú heen, Jantje. Om Cor Adriaanse te zien en Gaston Taument. Mannen met wie ik daar wel tienduizenden keren heb zitten ouwehoeren. Maar iets weerhoudt me. Sta ik daar, vlak bij de ingang en voel ik mezelf alweer gas geven. Onbewust rijd ik steeds weer door. Snap je dat nou? Ik wil op Varkenoord zijn, maar het gaat gewoon niet.”

“Weet je, mensen zeggen weleens: verdriet slijt. Nou, donderstraal maar op. Als ik aan Feyenoord denk, denk ik aan Coentje (Coen Moulijn, red.) – voor mij de grootste ooit – en aan Wimpie. Wereldgozer, man, Wimpie”, vervolgt Boskamp over Jansen. “Het mooie aan hem was dat hij altijd overal een oplossing voor had. Met voetbal, met alles. Belde ik hem op om iets te vragen en na een minuut had hij me al overtuigd. Echt, hij is de beste vriend die je je maar kunt wensen. Nu nog, als ik De Kuip in loop, kijk ik altijd eerst of Wimpie er zit. Wandel ik als vanzelf naar zijn unit. Gewoon omdat ik dit altijd deed wanneer ik het stadion in kwam. Echt, ik mis hem verschrikkelijk, elke seconde van de dag. Ik zou hem zó graag nog één keer willen bellen, iets dat we vrijwel dagelijks deden. Ik denk dat dát het is waarom ik het niet aankan om de Feyenoord-talentjes te bekijken. Varkenoord was, nee, ís voor mij Wimpie.”