De Nederlandse tweedeklasser MVV haalt met een beetje geluk de play-offs in de Eerste Divisie, en maakt dus nog kans om volgend seizoen weer op het hoogste niveau uit te komen. De bijdrage van onze landgenoot Gunter Thiebaut is daar niet vreemd aan. Hij scoorde dit seizoen al 21 keer voor de club uit Maastricht en kan straks voor de derde keer in zijn rijke carrière topschutter worden. De avonturier in de spits leidde hem de afgelopen jaren langs Cyprus en Duitsland.

De jonge Gunter Thiebaut begon ooit te voetballen bij de jeugd van KHO Merchtem-Brussegem, een club die bekend stond om zijn goede jeugdwerking. KHO speelde toen nog in de lagere nationale reeksen en bracht profvoetballers voort als Coit en Leo Van der Elst, Gilles De Bilde, Tim Reigel en dus ook Gunter Thiebaut.

 

De nu 31-jarige Thiebaut stapte een jaar over naar Rapid Lebbeke, waar hij meteen kampioen werd. Op zijn 21ste maakte hij zijn profdebuut bij Eendracht Aalst. “Een fantastische ervaring,” zo zegt hij. “Ik kan het mij nog herinneren alsof het gisteren was. Het was de vierde wedstrijd van het seizoen en we speelden op AA Gent. De eerste drie wedstrijden zat ik niet eens in de kern en de dag voor de match op Gent hoorde ik dat ik zou mogen starten. Een gevoel dat moeilijk te beschrijven valt, net als een klein kind dat op Sinterklaas wacht.”

 

“We speelden uiteindelijk 2-2 gelijk en ik maakte de laatste goal, schitterend! Jammer dat Marc Degryse toen geblesseerd was, ik had graag tegen hem gespeeld.”

 

Na drie jaar Eendracht Aalst ging Gunter Thiebaut zijn geluk beproeven in Cyprus, niet bepaald zijn eerste keuze. “Ik wilde absoluut vertrekken bij Eendracht, het was er echt niet leuk meer. Er waren financiële problemen en we werden niet meer betaald. Ook de meeste spelers gingen weg of waren al vertrokken. Een vijftal clubs toonden interesse, maar ik lag nog twee jaar onder contract en Aalst wilde me niet zomaar laten gaan.” 

Cyprus

 

“Toen belde Henk Houwaart mij”, vertelt Thiebaut. “Ik had nog tegen AA Gent gespeeld toen hij er trainer was. Eerst zei Omonia Nicosia me niet veel, maar ik kon er voor de titel spelen en wilde de voorrondes van de Champions League wel eens meemaken. Voor velen was het een vreemde keuze, maar voor mij gewoon de beste oplossing.

 

Omonia huurde mij een jaar en toen ik een seizoen later terug in Aalst kwam, werden de contracten  van de spelers ontbonden. Eendracht Aalst was failliet! Twee jaar eerder hadden ze nog een mooi voorstel gekregen van Wolverhampton Wanderers. De Engelse club wilde drie miljoen euro betalen voor mij, Peter Vanderheyden en de Noor Jonny Hanssen. Dat vonden ze te weinig.”

 

Over zijn ervaringen in Cyprus kan Thiebaut nog wel het een en ander kwijt. “De sfeer in de Cypriotische competitie is geweldig. Iedereen is zo fanatiek, die beleving die er heerst, echt Griekse toestanden. Om een vergelijking te maken met België: qua sfeer en ambiance zou Standard daar de kleinste ploeg zijn. Bovendien deelden Omonia en Apoel hetzelfde stadion, wat voor ongeziene taferelen zorgde. Er werd met alles gegooid: stoelen, GSM’s, noem maar op.”

 

Cyprus heeft hem wel geholpen om volwassen te worden, meent hij. “Ik was 23 en trok alleen naar een land waar ik nog nooit geweest was. Ik kende Henk Houwaart en assistent John Ottevaere, met wie ik vaak optrok. Maar ze werden in oktober aan de deur gezet, dus moest ik mijn plan zien te trekken. Dan leer je veel op korte tijd. Vanaf toen heb ik ook nieuwe mensen leren kennen.” 

Regionalliga

 

Na een jaar Cyprus ging het richting FC Denderleeuw. Met deze club haalde Thiebaut de eindronde en werd hij voor het eerst topschutter. Toen stond de avonturier in hem weer op en ging het richting 1. FC Saarbrücken.

 

Hoe komt een Belgische voetballer in godsnaam in de Duitse Regionalliga terecht? “Er waren een aantal aanbiedingen, maar geen enkele ploeg was echt concreet. Of ik nu op hun aanbieding inging of niet, het kon hen precies niet veel schelen. Dan ga je snel op zoek naar iets anders.”

 

“Saarbrücken wilde mij er echt bij. Zij wilden promoveren naar de Tweede Bundesliga, iets wat hen het jaar voordien niet gelukt was. Om in hun tweejarenplan te slagen, kochten ze een ploeg bijeen. Allemaal buitenlandse spelers of spelers met ervaring op een hoger niveau. Ik was 24 en vond geen reden om hier in België te blijven. Saarbrücken, dat met een budget draaide van circa vijf miljoen euro, bood me alles wat ik kon vragen. Het was maar tweeënhalf uur rijden van thuis, maar voelde wel als een fantastische uitdaging. Bovendien kreeg ik financiële zekerheid, iets wat ik na Aalst en Nicosia wel kon appreciëren.”

 

Zowel financieel als sportief zou Duitsland een voltreffer worden. “In het eerste seizoen haalden we meteen onze doelstelling en konden we promoveren.” Die beslissende wedstrijd zal Thiebaut niet snel vergeten. “Op de laatste speeldag moesten we winnen om de promotie te halen. We stonden bij de rust 0-1 achter, de druk was enorm. In de tweede helft geef ik twee assists en komen we op voorsprong. Negen minuten voor tijd krijgen we een strafschop tegen, maar gelukkig haalde onze doelman die bal eruit.”

 

“Na het eindsignaal viel ik uitgeput neer, ik was zowel fysiek als mentaal helemaal op. Maar onze fans liepen met twintig of vijfentwintig duizend het veld op. Ik werd bijna verpletterd en had geluk dat een steward mij naar de bank kon brengen om even op adem te komen. De Duitse competitie is echt loodzwaar, zelfs in derde klasse.” 

Maastricht

 

Na drie seizoenen bij Saarbrücken, waarvan de twee laatste in de Tweede Bundesliga, ging het opnieuw naar Belgenland. Zulte Waregem werd geen voltreffer, maar het seizoen erna liet Thiebaut weer zijn ware aard zien. Hij werd bij FCV Dender met 21 doelpunten topschutter in de tweede klasse. Dender zou echter promoveren zonder Thiebaut, die naar het Nederlandse MVV verkaste.

 

De aanvaller wordt in Nederlands Limburg op handen gedragen door de plaatselijke fans. Hij scoorde dit seizoen al 21 keer, één keer minder dan Jack Tuijp van Volendam. Voor het tweede jaar op rij topschutter worden is geen doel op zich.

 

“Ik ben niet de egoïstische spits die zijn vizier alleen op het doel afstelt”, zegt Thiebaut. “Ik ben meer een collectieve speler, wat een nadeel maar ook een voordeel kan zijn. Niet alle trainers kijken alleen naar het doelpuntengemiddelde. Ik verdien meer premies als we winnen en ikzelf niet scoor dan omgekeerd. Tenslotte voetbal ik ook voor mijn brood. Toch werd ik bij bijna elke club waar ik speelde ook topschutter van de ploeg, wat op zich natuurlijk heel leuk is. Als we straks de play-offs halen, zal dat een succes zijn; topschutter worden is het toetje.”

 

Hoewel Thiebaut nog onder contract ligt in Maastricht en nog zolang mogelijk als prof wil shotten, denkt hij ook al aan wat er na zijn carrière kan komen. “Ik volg een trainerscursus, dat geeft een verruimende blik op het spelletje. Je leert op bepaalde punten letten, iets wat je bij gelijk welke functie in het voetbal kan helpen, of je nu scout, spelersmakelaar of iets anders wordt.”

 

Het is duidelijk dat de ‘Master in Management’ gediplomeerde Thiebaut niet snel uit de voetbalwereld zal verdwijnen. “Ik ben hier al gepolst om na mijn actieve loopbaan in de technische staf te komen. Het is fantastisch dat ze daar nu al over praten met mij. Een vriend van me is spelersmakelaar in Duitsland en heeft ook al gevraagd om met hem te werken. Ook zou ik graag ook een voetbalschool oprichten, maar dan enkel met de best mogelijke faciliteiten en begeleiding.”

 

Tenslotte probeert Thiebaut nog het cliché te ontkrachten dat de voetbalwereld je weinig of geen vrienden oplevert. “In het voetbal zelf hou je inderdaad weinig vrienden over, ook omdat je vaak van ploeg en/of land wisselt. Maar dankzij het voetbal heb ik wel heel wat vrienden in het buitenland. Dankzij mijn opleiding, die ik destijds combineerde met mijn profstatuut bij Eendracht Aalst, sprak ik al vlot Frans, Engels en Duits. Daar is nu ook een mondje Grieks bijgekomen. Een buitenlandse ervaring kan ik iedereen aanraden.”