‘De appel valt niet ver van de boom’ is een gezegde dat ten huize Vossen in Eigenbilzen zeker van toepassing is. Vader Rudi was jarenlang profvoetballer bij onder andere Club Luik, Sporting Charleroi, SK Tongeren en Winterslag. Ondertussen heeft hij een mooie carrière achter de rug als trainer in het provinciale voetbal. Zoon Jelle zit al sinds zijn 12e bij RC Genk. We onderwierpen de twee aan een kruisverhoor.

Carrière:

Rudi: “Ik heb jarenlang getwijfeld of Jelle het wel zou kunnen maken als profvoetballer. In de jeugdreeksen was ik steeds de eerste om te zeggen ‘dit is zijn laatste jaar op zo’n niveau’. Dat is geen gebrek aan vertrouwen in mijn zoon, maar een kwestie van kritisch zijn. Ik ben fier op mijn zoon, maar ga hem niet vlug ophemelen. Ik ben dit seizoen maar één keer uit mijn dak gegaan en dat was nadat Jelle scoorde tegen Charleroi. Maar die euforie duurt altijd maar heel even bij mij, ik weet immers hoe laag je van de ene op de andere dag kan vallen in het profvoetbal.”

“Bij de beloften merkte ik dat hij die surplus bleef brengen, die nodig is om prof te kunnen worden. Hij heeft de laatste stap kunnen overbruggen en daar ben ik blij om. Jelle heeft dan ook meerder jaren geïnvesteerd in zijn carrière en krijgt daar nu de terechte beloning voor, met alle plezierige aspecten inbegrepen. Speel maar eens elk weekend voor 24 000 supporters, dat is de max. De volgende stap voor hem is nu echter een hele moeilijke: de bevestiging. Aan de top geraken is één, maar er blijven is nog zoveel moeilijker.”

Jelle: “Mijn vader zijn carrière? Goh, dat is al lang geleden. Hoewel ik me niet veel meer kan herinneren over zijn carrière, ben ik wel trots op wat hij gepresteerd heeft. Ik heb mijn vader niet veel aan het werk gezien, maar ik weet wel van horen zeggen dat hij een kuitenbijter was en dat hij het van zijn karakter moest hebben. Bij RC Genk is er een materiaalmeester in dienst, die er al werkt van in de tijd dat mijn vader er nog speelde, en dat doet toch wel iets. Dat zijn zaken die niet zo vaak voorkomen in het profvoetbal.”

Opvoeding:

Rudi: “Dat kun je beter aan Jelle vragen. Voor mijn part was die niet streng, maar ik weet niet hoe hij dat ervaart.”

Jelle: “Neen, ik ben niet echt streng opgevoed. Op sommige momenten wijst mijn vader me wel op bepaalde zaken. Als ik een dag vrij heb bijvoorbeeld en ik heb zin om eens op stap te gaan, dan hoor ik toch telkens ‘zou je dat wel doen’, of ‘denk eens aan de voetbal’. Maar over het algemeen heb ik absoluut niet te klagen, ik mag doen en laten wat ik wil. Ik ben ook oud genoeg om te weten dat ik op tijd mijn bed in moet kruipen of dat ik me niet zat moet drinken op café. Ik denk dat mijn ouders niet over mij te klagen hebben en ik ook niet over hen.”

“Vroeger leek profvoetbal zo onbereikbaar,
dat is nu helemaal anders.”

Wijze raad:

Rudi: “Ik probeer mijn ervaring daarin uit te spelen, hem wat tips mee te geven, maar uiteindelijk moet hij het merendeel toch zelf ervaren. Ik moet hem zeker niet van A tot Z zeggen wat hij mag en wat niet. Maar op bepaalde punten probeer ik Jelle toch wat info mee te geven en ik denk dat hij daar wel open voor staat.”

Jelle: “Daar luister ik zeker nog naar. Mijn vader heeft het vroeger allemaal zelf meegemaakt, het zou niet slim zijn om zijn advies te negeren.”

Sterke punten:

Rudi: “Jelles grootste troef is zijn neus voor goals, zijn schot is altijd tussen de palen. Hij is ook heel sterk in positie kiezen, en met het hoofd. Mentaal is hij ook sterk. Jelle staat op zijn leeftijd (20 jaar, nvdr.) veel verder dan waar ik op die leeftijd stond. Hij heeft duidelijk meer talent dan ik.”

Jelle: “Ik weet dat hij nooit opgaf, dus zijn karakter was zijn sterke punt.”

Mindere punten:

Rudi: “Zijn balaanname en explosiviteit kunnen beter. Jelle is ook niet iemand die vijf man kan dribbelen. Bovendien moet hij meer een smeerlapke worden, maar dat komt wel met de jaren.”

Jelle: “Ik werk hard om die gebreken weg te werken, vooral mijn balaanname kan nog beter. Met hulptrainer Hans Visser blijf ik geregeld op training na om er samen aan te werken. Hij geeft me dan moeilijke, strakke ballen en dan is het aan mij om die in één tijd aan te nemen en op doel te schieten.”

Voordelen voor de zoon van een profvoetballer:

Jelle: “Ik heb er niet veel voordeel van ondervonden dat mijn vader ook profvoetballer was. Ik heb het uiteindelijk allemaal zelf moeten afdwingen.”

Rudi: “Misschien opent het hier en daar gemakkelijker een deur om eens te gaan testen. Maar bij geen enkele eersteklasser gaat men iemand aannemen omdat de vader toevallig in eerste heeft gevoetbald.”

De vader als fan:

Rudi: “De thuiswedstrijden van RC Genk volg ik allemaal. Ik ga ook regelmatig eens naar de training kijken, maar probeer dat zo onopvallend mogelijk te doen. De ploegmaats hoeven niet te weten dat ik kom kijken, daar heeft Jelle geen voordeel aan, integendeel. Daarom kijk ik liever onopvallend van op afstand, want ik kan me goed inbeelden dat Jelle dit niet graag heeft. Ik had het vroeger immers ook niet graag als mijn vader kwam kijken naar de trainingen.”

Jelle: “(lacht) Ik heb liever niet dat hij naar mijn trainingen komt kijken, maar dat is logisch denk ik. Ik ben er niet mee bezig of er al dan niet familie tijdens de wedstrijd op de tribune zit. Het is zeker niet zo dat ik dan beter of slechter ga spelen.”

Idolen:

Rudi: “Toen ik pas profvoetballer was, keek ik enorm op naar Johan Boskamp. Hij was technisch heel sterk, had veel loopvermogen en was als Nederlander bovendien niet op zijn mondje gevallen. Daar hield ik wel van.”

Jelle: “Ik had het altijd wel voor Zinedine Zidane, als je hem zag spelen leek voetballen zo gemakkelijk en zo simpel. Ook Klaas-Jan Huntelaar vind ik een heel goede speler. Als ik hem positie zie kiezen voor de goal, herken ik mezelf een beetje in hem. Ik moet wel zeggen dat sinds ik titularis ben bij RC Genk ik minder fel opkijk naar andere spelers. Vroeger leek profvoetbal zo onbereikbaar, dat is nu helemaal anders.”

Fotospecial Jelle en Rudi Vossen – Bekijk hier

{banner keyword=beachmasters}