Topcoaches zijn eigenlijk psychologen

Als voetballer stond Stijn Vreven bekend als een harde werker, geëngageerd en op zijn minst gezegd een vurig type. Als trainer bij vierdeklasser Esperanza Neerpelt tracht hij dezelfde principes te hanteren. “Misschien heb ik wel meer ambities als trainer dan als voetballer.”

Stijn Vreven nam een droomstart als trainer. In zijn eerste jaar als coach leidde hij Esperanza Neerpelt naar bevordering. De Noord-Limburgers maken opnieuw kans op promotie.

“Of we ook dit jaar promoveren? Die kans is groot en niet groot”, vertelt Stijn Vreven aan onze redactie. “Feit is dat we al ruim 80% van de competitie aan de leiding staan, maar twee ploegen staan op amper twee of drie punten van ons. De weg is dus nog lang en we mogen geen steken laten vallen.”

Op het veld stond je bekend als een vurig type. Ben je ook zo als trainer?

“Absoluut, ook langs de zijlijn ben ik net hetzelfde (lacht). In het begin dachten velen dat het slechts een act was, maar ik ben écht zo wat voetbal betreft. Het is een stuk van mijn leven, soms ga ik er helemaal in op. Veel mensen hoopten misschien dat ik kalmer was geworden, maar qua voetbal zal ik altijd passioneel blijven.”

“Ons hart en ziel erin leggen”

Voorlopig heeft Stijn Vreven al het ‘trainer-coach 3-diploma’ behaald in Nederland. Hij hoopt binnen enkele maanden ook het UEFA-A-diploma op zak te hebben.

“Het hoogst haalbare is natuurlijk de Pro Licence. Natuurlijk is dat een ambitie van mij. Als trainer heb ik misschien wel meer ambities dan als voetballer. Maar het is nog te vroeg om daar al aan te denken: als trainer kan je het niveau waarin je coacht toch niet kiezen op voorhand.”

“Voorlopig is het de bedoeling om met Neerpelt te promoveren. Het zou dom zijn om dat nu nog te ontkennen, aangezien onze ploeg al anderhalf jaar onafgebroken aan de leiding staat en ook dit seizoen alweer twee periodetitels pakte. Maar de eindronde is altijd een beetje een loting. We moeten er allen voor gaan, ons hart en ziel erin leggen en een goede eindronde spelen.”

Trainen als ontspanning

“Coachen is mijn ding, dat heb ik de laatste jaren wel gemerkt. Je hebt een hoop verantwoordelijkheid en stress, dat klopt, maar daar hou ik wel van. Als je professioneel met je beroep bezig bent, door bijvoorbeeld te scouten, wedstrijdverslagen te maken en tegenstanders te beoordelen, dan hoort die stress er gewoon bij.”

“Absoluut (lacht). Na 17 jaar profvoetbal, een jaar als trainer-speler en nu als trainer kan ik de balans wel opmaken. Het verschil is dat je als trainer altijd bezig bent. Voetballers trainen een paar keer per week, spelen hun wedstrijden en kunnen dan naar huis. Voor een trainer is dat wel anders: die moet nog voorbereidingen maken, oefeningen bedenken, spelers en tegenstanders beoordelen…

Ook tijdens de wedstrijd heb je als trainer een compleet ander gevoel. Alles hangt dan van je spelers af en behalve door een wissel te doen, kan je als trainer aan het spel niets veranderen. De enige echte ontspanning die je als trainer hebt, zijn de trainingen zelf (lacht).”

Welke trainer zie je als een voorbeeld?

“Dat is moeilijk te zeggen, omdat ik bij elke trainer die ik had wel iets heb opgestoken. Van Johan Boskamp heb ik bijvoorbeeld zijn enthousiasme en directe manier van doen meegepikt. Trond Sollied heeft me dan weer voornamelijk tactische dingen bijgebracht. Eric Gerets leerde me hoe ik moet omgaan met topspelers. Al die zaken combineer je dan tot je eigen ik en visie.

Ook internationaal heb ik niet echt een groot voorbeeld nee. Maar absolute topcoaches zijn vaak eerder psychologen dan trainers. Natuurlijk moet je een speler als Messi niet meer gaan zeggen hoe hij een bal moet trappen. Dat soort trainers moeten er eerder voor zorgen hoe ze elf topspelers op één lijn krijgen.”

Wanneer zie jij je trainerscarrière als geslaagd?

“Ook dat is moeilijk om nu al te voorspellen. Natuurlijk zijn een aantal promoties een indicatie dat je goed werk levert (lacht). Maar het belangrijkste is dat je het gevoel hebt dat je alles uit een groep hebt gehaald. Voor de ene ploeg betekent dat de promotie, voor een andere ploeg kan dat het behoud in die klasse betekenen. Zolang mijn spelers hard werken en elke wedstrijd spelen alsof het hun laatste is, hebben ze zichzelf niets te verwijten.”

{banner keyword=voetbalboeken 468}